Het is herfstvakantie, wat betekent dat ook de kinderen vandaag mee mogen naar de workshop Fotografie. En die activiteit is daarom vanmorgen niet in het azc, maar in het park vol herfstkleuren. Wat een feest! Het plezier begint al als fotograaf Karin de drie ouders die gekomen zijn een spiegelreflexcamera geeft. Hun kinderen krijgen een kleine camera in hun handen gedrukt. ‘Ja, die is deze ochtend helemaal voor jou,’ bevestigt Karin aan een paar enthousiaste kinderogen.
De vijf jongens kunnen hun lol niet op. Zodra ze alle functies hebben uitgevonden en weten hoe het ding werkt, beginnen ze met plaatjes schieten. ‘Juf, lach eens,’ hoor ik van verschillende kanten.
Onderweg loopt Hamad naast me. Hij is een jaar of zeven en spreekt vloeiend Engels – een groot contrast met mijn woordenschat in die taal. Hoe kom je aan zulk goed Engels, vraag ik hem? ‘YouTube,’ is zijn antwoord. ‘Tegen iedereen die het vraagt, zeg ik: ‘YouTube’.’ Gevolg is wel dat hij nog maar weinig Nederlands kan, maar daar wordt hard aan gewerkt op school, verzekert hij.
Ook Zaira's* zoons komen niet verder dan hun moedertaal, Turks. Ze hoopt dat de jongens de taal snel machtig zullen worden, vertelt ze me tijdens het koffiemoment. Zelf spreekt ze goed Engels en verstaat ze een handjevol Nederlands. Als ze het Nederlands over een jaar of twee ook goed beheerst, hoopt ze haar oude beroep weer op te kunnen pakken. In Turkije studeerde ze af in de Economie, vertelt ze me via Translate.
Haar zoontje speelt met een rol Wilhelminapepermunt en biedt me ook een snoepje aan. ‘Wie is dat,’ vraagt Zaira me terwijl ze op het hoofd van de koningin wijst. Ze is helemaal verrast als ze hoort dat de huidige koning in den Haag woont. Van die plaatsnaam heeft ze weleens gehoord! Maar haar vragen zijn nog niet op. ‘Wij hadden een moskee in Turkije. Hier is dat ook. Maar hoe heet dat ding wat ‘ding-dong-ding-dong’ doet,” vraagt ze me. Ah, een ‘church’, dát is het.
,,'Hoe heet dat ding wat 'ding-dong-ding-dong' doet,' vraagt Zaira me.”
Leren, leren en nog eens leren. Dat doen deze mensen voortdurend. Tijdens de wandeling in het park zijn de ‘oh’s’ en ‘ah’s’ niet van de lucht. Er gaat een wereld voor de jonge fotografen open. Vooral de speelgoeddieren van Karin leveren kleurrijke shots op.
Het mooiste plaatje bedenkt Zaira echter als we al bijna terug willen gaan. Geef elkaar eens een hand, maant ze een paar jongens. Broederlijk staan ze met z’n drieën bij elkaar. Eén uit Somalië, één uit Turkije en één uit Syrië. ‘Dat vind ik nou mooi,’ verzucht Zaira. ‘Welke huidskleur we ook hebben, we zijn allemaal hetzelfde.’
Dat ook déze ochtend weer geslaagd was, hoeft geen vraag te zijn. ‘It was the best day of my life,’ lacht Hamad. En daar is geen woord Arabisch aan.
*fictieve naam i.v.m. privacy
Reactie plaatsen
Reacties